W pierwszej dekadzie XX wieku powstał pojazd przystosowany przede wszystkim do rozpoznania, nazywany samochodem pancernym. Był to pojazd opancerzony, uzbrojony w armatę, ewentualnie karabiny maszynowe umieszczone na obrotowej wieży. Początkowo pojazdy taki powstawały na dwuosiowych podwoziach samochodów cywilnych. Z czasem zaczęły powstawać konstrukcje z napędem na wszystkie koła, natomiast liczba osi wzrosła do czterech. W latach 1939-1945 samochody pancerne podzieliły się na dwie grupy: do pierwszej należały lekko opancerzone, małe samochody rozpoznawcze, które nie posiadały stałego uzbrojenia, a czasem były odkryte od góry. Drugą grupę stanowiły tak zwane wozy wsparcia bojowego. Były to ciężkie samochody pancerne, uzbrojone w armatę powyżej 57 mm. Służyły one przede wszystkim do walki. Po wojnie samochody pancerne zostały zastąpione przez kołowe transportery opancerzone oraz kołowe bojowe wozy rozpoznawcze. Dodatkową kategorię stanowią lekko opancerzone wielozadaniowe pojazdy terenowe.