Została ona pierwszy raz opublikowana w czasopiśmie w tysiąc dziewięćset czternastym roku i jest to system Hornbostela-Sachsa. Została ona oparta na opracowaniu z 1888 roku, której podstawą był rodzaj wibratora, czyli źródła dźwięku w instrumencie muzycznym. W 1914 roku podział ten został jeszcze bardziej rozbudowany system Mahillona tak, aby można było zakwalifikować każdy instrument niezależnie od jego przeznaczenia i pochodzenia. Podstawowe to pięć pojęć według ich sposobu pobudzenia wibratora, czyli szarpanie, pocieranie, uderzenia, dęcie. Do tej kwalifikacji należą idiofony, czyli instrumenty, w których wibratorem jest ciało stałe mające własną sprężystość. Do następnej kwalifikacji zalicza się membrafony, czyli instrumenty, w których wibratorem jest napięta membrana. Następnym są chordofony, instrumenty, w których wibratorem jest napięta struna, aerofony, w których wibratorem jest drgające powietrze. Ostatnimi są elektrofony, w których wibratorem jest membrana głośnika, a źródłem drgań wibrator układ elektryczny.